Ας διαβάσουμε μερικά λογάκια από τον Πασκάλ Μπρύκνερ και ας δούμε την αντρική και κατά πολύ ελεύθερη οπτική των πραγμάτων για τον έρωτα, λέει λοιπόν ο μεγάλος άντρας και φιλόσοφος: «Η μεγάλη εξίσωση της εποχής μας συνίσταται στη συμφιλίωση δύο αντιφατικών πραγμάτων: το να συμβιώνεις με κάποιον, παραμένοντας ταυτόχρονα κύριος της ζωής σου. Ο σημερινός ερωτευμένος είναι ένα ον που μιλά τη διπλή γλώσσα της μοιραίας αφοσίωσης και της ελεύθερης διάθεσης του εαυτού του. Θέλει να ενωθεί με τον άλλο και την ίδια στιγμή να είναι ανεξάρτητος. Η επιθυμία ενός ισχυρού δεσμού συνοδεύεται από τον πανικό της συζυγικής φυλακής. Εξ ου και αυτό το παιχνίδι με τον γάμο, που υποχωρεί ως θεσμός αλλά όχι και ως ιδανικό, που απομακρύνεται από την Εκκλησία για να πάρει τη μορφή της «συγκατοίκησης» ή της «ελεύθερης συμβίωσης».
Θέλουμε όλα τα πλεονεκτήματα του έρωτα χωρίς τις συνέπειές του. Θέλουμε να ζούμε την περιπέτεια του έρωτα, με την προϋπόθεση να μην έχει επιπτώσεις στην καριέρα μας- και να μη μας στερεί το δικαίωμα να μπλεχτούμε σε κάποια άλλη περιπέτεια. Το παράδοξο του έρωτα είναι εν τέλει το παράδοξο της ύπαρξης: η σύγκρουση ανάμεσα στον κάθετο χαρακτήρα μιας επιθυμίας, ενός πάθους, της αναζήτησης του απολύτου, και στον οριζόντιο χαρακτήρα του χρόνου που περνά.
Ο έρωτας δεν έχει καμιά σχέση με τη δημοκρατία. Αν δεν έχουμε βρει ακόμη το φάρμακο για τις αρρώστιες που τον συνοδεύουν- ζήλεια, κτητικότητα, απιστία – είναι γιατί τέτοιο φάρμακο δεν υπάρχει! Ο έρωτας αντιστέκεται στις ουτοπίες της δικαιοσύνης και της ισότητας, αφού το να ΑΓΑΠΑΣ σημαίνει να ΠΡΟΤΙΜΑΣ». (Γάλλος φιλόσοφος και διανοητής).
Σκίτσο Χριστίνα Ζώη
Άποψή μου: Γκουρμεδιάρικα λόγια να τα λες όταν είσαι ο Πασκάλ Μπρύκνερ, δηλαδή άντρας κοσμοπολίτης, ελεύθερα σκεπτόμενος, με λεφτά, αναγνώριση, γυναίκες και δε συμμαζεύεται…. Με μας, τη μάζα, δηλαδή τις απλές γυναίκες τι γίνεται; τι γίνεται με τα υπέροχα λόγια του έρωτα, τα «άγραφα συμβόλαια» και τα «ψιλά γράμματα» των σχέσεων, των γάμων ή συμβιώσεων; μήπως πρόκειται για την απόλυτη κοροϊδία μιας κοινωνίας «ελεύθερων» αντρών; μήπως κάτι τέτοιοι σαν τον Πασκάλ θεμελιώσανε και θεωρητικά την δικιά μας υποδούλωση; τι θα πει «ο έρωτας δεν έχει καμία σχέση με τη δημοκρατία»; ότι δηλαδή ο έρωτας είναι το προνόμιο των ολίγων, μιας κυρίαρχης εξουσίας σε επίπεδο σχέσεων, του ανδρικού φύλου δηλαδή; Το ζητούμενο θα ήταν η ελευθερία να είναι προϋπόθεση τόσο για άντρες ή γυναίκες στο επίπεδο των νοοτροπιών όσο και της οικονομίας. Σε αυτήν την περίπτωση οι γυναίκες θα μπορούσαν άνετα να ερωτεύονται διαρκώς και συνέχεια, ελεύθερα δηλαδή, χωρίς να χρειάζονται τη δημιουργία οικογένειας και συντροφικής σχέσης. Τι να την κάνουμε εξάλλου, αφού εμείς, οι γυναίκες, είμαστε η βάση της; και όσον αφορά το φάρμακο για την απιστία, τη ζήλεια και την κτητικότητα… μια ασπιρίνη αρκεί, βλέπεις δεν υπάρχει φάρμακο για χειραγωγήσεις τέτοιου είδους, προέρχονται από απροσάρμοστους ανθρώπους και σε απροσάρμοστους απευθύνονται. Γιατί τα φούμαρα είναι ωραία και καλά αλλά δεν φτάνουν για να σε γεμίσουν όταν είσαι μόνος. Όταν δεν έχεις καμία ασπίδα, τότε αγγίζεις τον εαυτό σου και δε νιώθεις τη ζέστη κανενός κορμιού, ούτε καν του δικού σου…
perithorio mag 