«ΜΠΛΕ»

Σκληρό άναψε το φως της αλήθειας σου                                  

Σ’ ένα δωμάτιο χλωμό
χωρίς σκιές και άλλα τέτοια περιττά.

Ήταν ένα φως αναίμακτο,
ίσως και τρυφερό ομολογώ.

Πόσο μου μίλησε η συστολή σου εκείνο το βράδυ,
πόσα μου είπε η αιδημοσύνη σου
με τις λέξεις σαν ασπρόμαυρες πέτρες
να κατρακυλούν στις χαράδρες της ψυχής μου.

Τώρα
δε θα μιλώ πια
μόνο θα κάθομαι να ακούω της σιωπής το θόρυβο.

Τώρα
θα αφήνω τη βροχή να με νανουρίζει.

Τώρα
με τον άνεμο θα ταξιδεύω
σε αστραφτερούς και γυάλινους γαλαξίες.

Τώρα
στο γκρίζο μισόφως της λήθης
θα ανοίγω το ξεχασμένο μπλε μου παράθυρο.

Χριστίνα Ζώη

(Πίνακας «ΜΠΛΕ» Χριστίνας Ζώη)